While only three days had passed since the meeting of the Loy Jirga and the request of this parliament and the President of the country to the United States not to attack and bomb people’s homes, American vampire bombs once again killed an oppressed Afghan child, a murder that, as in the past, was only With the apology of the American authorities, it may end! And probably the killer of that child, after carrying out that military operation, had a party at the base and spent the night well away from the torment of conscience by drinking. But woe to the suffering nation of Afghanistan, especially the family of the Helmandi child who surely spent the night crying until the morning.
They have the right to spend their days crying, because the bud of their garden of hope was overgrown by the hands of the unworthy. Because Jagger was killed in their house without any reason. The family who are only satisfied with the appeasement of their president, they know that there will be no trial of an American murderer, that’s why they are waiting for the court of the hereafter. A court where some domestic politicians will be punished for their actions more than the American murderer; Those who want to give immunity to Americans, those who want to allow Americans to enter Afghan homes, those who are satisfied with bombing the homes of our compatriots.
The grieving family of Helmandi knows that these people will be punished more than the Americans in the afterlife. This is where President Karzai should be appreciated for not signing the security agreement, because with these actions, the Americans leave no room to close the agreement.
But in the meantime, some people have sold themselves, instead of supporting the position of President Karzai, who now speaks for the interests of the nation, they take the side of their masters and demand to sign the contract with their eyes closed. It is interesting that in the meantime, some politicians who consider themselves leaders of jihad and resistance criticized the president and called the non-signing of the agreement a political game.
You should ask these politicians and those who think they are intellectuals, do you know how it feels to lose a child? Do you understand the feeling of that Helmandi family? Do you know what is the opinion of this family who has seen the heat or other families who have been touched by the mistakes of the Americans, about the security agreement with the United States?
No, for sure you don’t know any of these, because if your children are in the country, they live in the best houses, they have very high model cars to go to school, and their holidays in foreign countries are spent in luxury. ! In this case, what do you know about the pain of the bereaved family in Helmand?!
Really, the most difficult period of life will be when a foreigner kills your family members in your country and no one is able to bring that murderer to court. Isn’t this humiliation? Do you think peace will return to this country by granting immunity to Americans? Do the people who sacrificed their lives for freedom in the past decades now prefer humiliation over dignity and freedom? If you imagine that the Afghan people will accept humiliation, you are very wrong, and it turns out that with this idea, your eyes have been blinded by foreign money and reality has destroyed your nose. It should be remembered that if you succeed in signing the security agreement and granting immunity to the Americans, the Afghan nation will never submit to this humiliation. And be sure that this agreement is not a solution for peace in Afghanistan. Author:
Jawad Sarwary
Ansar newspaper editorial number 171 Date: 1392/9/10
Article link: https://www.ansarpress.com/farsi/1322
پیمان امنیتی با امریکا آرامش نمی آورد
در حالی که تنها سه روز از اجلاس لوی جرگه و درخواست این مجلس و شخص رئیس جمهوری کشور از امریکا مبنی بر عدم تجاوز و بمباران به خانه‌های مردم میگذشت، باردیگر بمب‌های خون آشام امریکایی جان یک کودک مظلوم افغان را گرفت، قتلی که مثل گذشته تنها با معذرت خواستن مقامات امریکایی شاید پایان پذیرد! و احتمالاً قاتل آن کودک بعد از انجام آن عملیات نظامی، جشنی هم در پایگاه برگزار نموده باشد و دور از عذاب وجدان با سر کشیدن نوشیدنی شب را به خوبی سپری نموده باشد؛ اما وای از حال ملت رنجدیدۀ افغانستان به خصوص خانوادۀ کودک هلمندی که مطمئناً شب را تا به صبح با گریه به سر کردند.
آنان حق دارند روزها را با گریه سپری کنند، چرا که غنچۀ باغ امید آنان به دست نااهلان پَرپَر شد. چرا که جگر گوشۀ آنان در خانۀ شان بدون هیچ دلیلی به شهادت رسید. خانوادۀ که تنها به دلجویی رئیس جمهورشان دل خوش کرده اند، آنها میدانند که از محکمه‌ای قاتل امریکایی خبری نخواهد بود، به همین خاطر آنان منتظر محکمۀ آخرت میمانند. محکمه‌ای که بیشتر از امریکایی قاتل، بعضی سیاستمداران داخلی به سزای اعمالشان خواهند رسید؛ آنهائی که میخواهند برای امریکائیان مصئونیت قائل شوند، آنهائی که میخواهند اجازۀ ورود امریکائیان به منازل افغانان را به آنها بدهد، آنهایی که به بمباران خانه‌های هموطنانمان رضایت دارند.
خانوادۀ داغدار هلمندی میداند که این عده در آخرت بیشتر از امریکائیان مؤاخذه خواهند شد. اینجاست که باید از رئیس جمهور کرزی به دلیل عدم امضای پیمان امنیتی قدردانی شود، زیرا با این اعمال امریکائیان دیگر جای برای بستن پیمان باقی نمی گذارند.
اما در این میان عده‌ای خود فروخته، به جای پشتیبانی از موقف رئیس جمهوری کرزی که اکنون به منافع ملت صحبت میکند، جانب اربابان خویش را گرفته و با چشم بسته خواهان امضای قرارداد میشوند. جالب است که در این میان بعضی از سیاستمدارانی که خود را از بزرگان جهاد و مقاومت میتراشند، به انتقاد از رئیس جمهور پرداخته و عدم امضای پیمان را بازی سیاسی خوانده اند.
باید از این عده سیاستمداران و کسانی که خود را روشنفکر میپندارند، پرسید که آیا شما میدانید داغ فرزند از دست دادن چگونه است؟ آیا شما احساس آن خانوادۀ هلمندی را درک میکنید؟ آیا میدانید همین خانواده‌ای داغ دیده و یا دیگر خانواده‌های که داغ اشتباهات امریکائیان را لمس نموده اند، نظرشان راجع به پیمان امنیتی با امریکا چیست؟
خیر، مطمئناً شما هیچ یک از این‌ها را نمی دانید، چرا که فرزندان شما اگر در داخل کشور هم باشند در بهترین خانه‌ها زندگی میکنند، برای مکتب رفتن شان موترهای بسیار مدل بالا در خدمت میباشد، تعطیلی شان در کشورهای خارجی به عیش و نوش میگذرد! در این حالت شما از درد خانوادۀ داغدار هلمندی چی میدانید؟!
واقعاً سخت ترین دورۀ زندگی آن خواهد بود که در کشورت یک خارجی اعضای خانواده ات را به قتل برساند و هیچ کسی هم قادر نباشد تا آن قاتل را به محکمه بکشاند. آیا این ذلت نیست؟ آیا فکر میکنید با اعطای مصئونیت به امریکائیان، آرامش به این کشور باز میگردد؟
آیا ملتی که در دهه‌های گذشته جان شان را برای آزادی فدا میکردند، اینک ذلت را بر عزت و آزادگی ترجیح میدهند؟ اگر تصور کنید که ملت افغانستان ذلت را میپذیرند، سخت در اشتباه رفته اید، و معلوم میشود که با این تصور، چشمان شما را پول‌های خارجی کور و واقعیت بینی شما را از بین برده است. باید یاد آور شد که اگر احیاناً شما به امضای پیمان امنیتی و اعطای مصئونیت به امریکائیان هم موفق شوید، ملت افغانستان هر گز تسلیم این ذلت نخواهد شد. و مطمئن باشید که این پیمان راه حل آرامش در افغانستان نیست.
نویسنده: جوادسروری
سرمقاله شماره 171 روزنامه انصار
تاریخ: 1392/9/10
لینک مطلب:
